Monthly Archives: mei 2019

Mijn naam is Lisanne en ik ben 21 jaar oud. Toen ik 12 was begon ik flink te puberen, waardoor het thuis niet meer goed ging. Ik had veel ruzie met mijn ouders. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik op mijn 14e naar een internaat in België ben gegaan. Hier heb ik maar een jaar gezeten. Het leek beter te gaan, dus ik ben weer naar huis gegaan. Toch ging het thuis toen weer niet goed. Vanaf dat moment leefde ik eigenlijk overal en nergens. Soms was ik thuis, maar vaak ook niet. Meestal sliep ik bij vrienden. Toen ik erachter kwam dat dit geen zin had was ik 16 jaar. Ik ben toen samen met mijn ouders naar de Gemeente Sittard gegaan met de vraag of ze me konden helpen. Dat konden ze niet. Het enige waar ik terecht kon, was het Leger des Heils, maar daarvoor moest ik dan wel €5 per nacht betalen. Op dat moment dacht ik dat mijn ouders mij hadden uitgeschreven op hun adres. (Later kwam ik erachter dat ze dit niet hadden gedaan aangezien ik hier zelf mee moest instemmen.) Hierdoor kon ik op dat moment dus ook niet werken, waardoor ik die €5 niet kon betalen. Op een uitkering of studiefinanciering had ik op dat moment ook geen recht. Ze zeiden dat ik dan maar eerst eens moest zorgen dat ik een diagnose op papier had, dan zouden ze verder kijken voor me. Aangezien er lange wachtlijsten waren in het ziekenhuis in Sittard, ging hier weer een hele tijd overheen. Dit was voor mij een moeilijke periode. Ik werd steeds door verschillende instanties van het kastje naar de muur gestuurd. In de tussentijd bleef ik constant maar bankhoppen.

Toen ik 18 werd heb ik een baan gevonden in Maastricht, dit was voor mij de enige optie omdat ik op dat moment verbleef in Bree, België. Toen ik mijn ouders vertelde dat ik een baan had gevonden, wilden ze me graag helpen met het vinden van een woonruimte. Vanaf toen heb ik een kamer gehuurd in Maastricht waarvan mijn ouders de helft van de huur betaalden. Helaas is dit fout gelopen doordat ik een vriend had die drugs gebruikte en mij mishandelde. Toen ben ik naar Gemeente Maastricht gegaan met de vraag of zij me misschien konden helpen, maar ook zij verwezen me door naar het Leger des Heils. Via via heb ik uiteindelijk gehoord van een crisisopvang. Daar ben ik heen gegaan om te vragen of ze plek voor mij hadden. Na 2 maanden bij een vriend gewoond te hebben, was er dan eindelijk een kamer vrij voor mij. Ik heb toen 2 maanden op de crisisopvang gewoond. Hierna heeft de gemeente in een voordeurgesprek besloten dat Credo de beste plek voor mij was. Uiteindelijk heb ik hier 2 jaar gewoond.

In eerste instantie was ik helemaal niet blij dat ik hier terecht kwam. Ik mocht namelijk niet zelf bepalen waar ik naartoe ging. Dat bepaalt de gemeente. Na een tijdje ben ik toen bij de Burger King gaan werken. Daar werk ik nu 2 jaar en dat is voor mij echt een overwinning. Sindsdien gaat het een stuk beter met me. Door te werken, krijg je structuur en dat werkte voor mij heel goed. Achteraf ben ik ook heel blij dat ik hier terecht ben gekomen. In het begin werkte ik nooit mee en hield ik me niet aan de regels, maar ik merkte al snel dat dat geen zin had. Ik wilde zo snel mogelijk weg hier, dus me gedragen was de enige optie.

Credo heeft me geholpen om van mijn schulden af te komen. Dat was namelijk mijn grootste zorg. Toen dat allemaal onder controle was, ben ik aan school begonnen. Ik volg nu de opleiding ‘persoonlijk begeleider specifieke doelgroepen’. Mijn droom is om uiteindelijk jongeren zoals ikzelf te begeleiden. Ik vind het zo mooi om te zien hoe er binnen Credo wordt omgegaan met de jongeren. Er is heel veel begrip en respect voor de situatie.

Recentelijk maakte L1 een indrukwekkende reportage over Lisanne. Hoe je dak- en thuisloos wordt, hoe je overleeft en….hoe je overwint! Wat een open, kwetsbare en krachtige topper! Trots op haar! En trots dat wij als Credo Huis aan Lisannes nieuwe toekomst mochten bijdragen. Bekijk hier boven de volledige nieuwsuitzending! (Bron: L1)

Anna is 25 jaar oud en afkomstig uit Slowakije. Ze woont in Nederland sinds haar 11e en heeft hiervoor 11 jaar in een weeshuis gewoond. Van haar babytijd totdat ze 11 jaar was. Op haar 11e is ze door haar opa en oma naar Nederland gehaald. Hier kende ze niemand en ze kende de taal niet. Na één jaar is Anna naar school gegaan waar ze geleerd heeft om Nederlands te schrijven, lezen en spreken. Bij haar grootouders heeft ze geen leuke tijd gehad. Ze kreeg geen liefde en werd mishandeld. Na 3 jaar volhouden is ze weggegaan. Toen dacht ze: ‘Nu is het genoeg!’. Ze kwam erbovenop met verdriet, angst en vreugde. Nadat ze is weggegaan bij haar grootouders is ze naar verschillende pleeggezinnen en opvangcentra moeten verhuizen. Nergens voelde ze zich fijn totdat ze bij Credo Huis terechtkwam. Het Credo Huis biedt veiligheid en rust. “Ik zou het elke jongere aanraden om naar Credo te gaan. Je moet eerst genezen voordat je aan een nieuwe hoofdstuk gaat beginnen. Ik ben heel dankbaar dat ik in het Credo Huis gewoond heb en dat ik aan mijn eigen identiteit mocht werken.” Anna is christelijk en Jezus heeft haar geholpen. Ze is er sterker uitgekomen en denkt dat ze hiermee mensen kan inspireren. Je staat er niet alleen voor en dat betekent veel voor een jongere. Dat je mag delen en dat je er samen uit mag komen. Liefde, tijd en aandacht zijn heel belangrijk. Daar is bewust voor gekozen.

Observatie van eerder: Toen ze binnenkwam kreeg ze hele dikke knuffel van de begeleiding. Het contact komt heel warm over.

Ex-jongere Anna was zo moedig om haar verhaal te delen, echter wel anoniem. Vandaar dat er is gekozen voor het gebruik van een fictieve naam.

Hoi, mijn naam is Kimberley! Ik ben derdejaars student aan de opleiding Social Work. Voor mijn derdejaars stage ben ik op zoek gegaan naar een stage waarbij ik in een kleinere setting aan de slag zou gaan. Ik was namelijk erg benieuwd wat de effecten van deze aanpak zouden zijn. Via social media was ik al bekend met het Credo Huis, dus ik dacht: ‘Laat ik eens solliciteren en kijken wat het brengt’. Al snel kreeg ik de uitnodiging om vrijblijvend op gesprek te komen. Bij binnenkomst kwam ik gelijk in een warm bad terecht. Het was een ontzettend leuk gesprek en er werd gevraagd of ik een dagje mee wilde draaien. Ook mocht ik aanwezig zijn bij een vrijwilligersbijeenkomst. Deze openheid en hartelijkheid gaven voor mij de doorslag dat ik bij Credo als stagiaire aan de slag wilde gaan.

Een andere reden waarom ik voor Credo heb gekozen, is omdat het goed aansluit bij mijn studie. Bij mijn opleiding heb ik gekozen voor jeugdhulpverlening als specificatie. Veel van de jongeren komen uit deze setting. Bij Credo gaat het net iets anders. Iedereen geeft liefde, tijd en aandacht aan de jongeren, waardoor zij niet zomaar in een instelling terechtkomen. Deze jongeren komen terecht in een (t)huis waar ze zichzelf kunnen ontwikkelen. Er wordt de tijd genomen om echt met de jongeren samen te zitten en te luisteren naar wat ze te vertellen hebben. Het is een drijfveer om van mens tot mens aan de slag te gaan en niet als hulpverlener tot jongere.

Hoe een dag voor mij bij het Credo Huis eruitziet? Iedereen weet, zowel de jongeren als de trajectbegeleiders, dat ik altijd begin met een kopje koffie. Daarna is het eigenlijk altijd een verrassing wat de dag gaat brengen. Soms moeten er boodschappen gedaan worden, soms moet je met jongeren mee naar afspraken, soms is er tijd om aan schoolopdrachten te werken en soms ga je gewoon simpelweg met een jongere zitten kletsen als diegene hier behoefte aan heeft. Geen dag is hetzelfde en dat maakt iedere dag weer een nieuwe uitdaging.

Ik vind het lastig om te vertellen wat mijn favoriete Credo verhaal is. Er zijn er voor mij zoveel! Ik denk dat ik dan toch ga voor het verhaal waar een jongere samen met mij kerstpakketten ging rondbrengen. Deze jongere heeft zich tien weken lang ingezet om het idee op te zetten, middelen te verzamelen, te netwerken, pakketten samen te stellen en ze rond te brengen. Ik vond het heel mooi om te zien dat deze jongere werd geraakt door armoede en bereid is geweest om er iets mee te doen. Ik ben vooral ontzettend trots dat dit idee uiteindelijk ook echt van de grond is gekomen en dat de jongere zich heeft ingezet voor al deze gezinnen!

Mijn naam is Joyce Crombach. Binnen het Credo Huis houd ik me vooral bezig met de kwaliteitszorg. Ik zorg ervoor dat het kwaliteitsbeleid klopt en dat we op een goede manier met klachten en incidenten omgaan. Momenteel ben ik volop bezig met het verkrijgen van een ISO 9001:2015 certificering samen met het team en het bestuur. Vanuit die rol overleg ik regelmatig met het team in het huis, bijvoorbeeld tijdens het wekelijkse kernteamoverleg. Ook draai ik zo af en toe een dienst mee in het huis zelf. Ik geniet er dan van om het gezellig te maken. Samen met de inwonende jongeren koken (sushi!!!), bakken of een filmpje kijken vind ik hartstikke fijn! Ook draag ik de verantwoordelijkheid voor de begeleiding van stagiaires, dat vind ik erg mooi werk om te doen.

Ik ben bij het Credo Huis gestart als vrijwilliger op de zondagnachtdienst. Dit heb ik gedaan omdat ik graag iets wilde betekenen voor jongeren in de regio. Ik voelde me meteen thuis bij Credo en dat had ik nog nergens eerder ervaren. Na een hele tijd als vrijwilliger te hebben gewerkt, moest ik helaas stoppen. Ik behaalde mijn Social Work diploma, kreeg direct een baan aangeboden en ging daarnaast een vervolgopleiding doen aan Universiteit Leuven. Ik vond het moeilijk om afscheid te nemen, dus toen Patrick me na een tijdje vroeg om in de vakantie een paar nachtdiensten te draaien, zei ik direct ja!

Tijdens mijn laatste nachtdienstje zat het me toch niet lekker om wéér weg te gaan. Ik wist al dat ik niet terug wilde naar mijn eerdere baan en heb die hele nacht liggen malen. De volgende ochtend heb ik meteen mijn gedachten besproken met iemand uit het bestuur. Tijdens ons gesprek bleek al snel dat er veel dingen te doen waren voor mij binnen de organisatie. Dit was niet alleen in diensten maar ook qua professionalisering, kwaliteitszorg, projecten, onderzoek en nieuwe innovaties waar we mee bezig zijn. Dat zijn precies de dingen waarvoor ik was opgeleid en die ik graag deed. Sindsdien ben ik een zeer trots onderdeel van de Credo Beweging en dat bevalt me nog altijd heel erg goed!

Wat veel mensen niet weten is dat iedereen die werkzaam is binnen Credo echt heel veel om de inwonende jongeren geeft. We geven heel vaak 2e, 3e of zelfs 4e kansen omdat we gewoon niet willen opgeven. Vaak is het zo dat wanneer het merendeel van de begeleiders het meer ziet zitten, er altijd 1 iemand is die het nog één kans geeft. Zelfs als een jongere op een negatieve manier is vertrokken, is diegene daarna nog welkom. Negatieve gevoelens houden we niet lang vast, maar we hebben al regelmatig een traantje gelaten om een jongere of om zijn/haar situatie. Die vastberadenheid en liefde voor onze jongeren vind ik erg mooi om te zien.

Daarnaast vind ik het erg fijn dat het Credo Huis uit een heel hecht team en bestuur bestaat. Iedereen werkt vanuit zijn hart en met passie, maar ook met oog voor elkaar. We hebben allen één gezamenlijk doel: dak- en thuisloosheid onder jongeren uitbannen! Door dit gezamenlijke doel, voel je extra verbondenheid met iedereen die binnen Credo werkt, verblijft, stage loopt of vrijwilligerswerk doet. Naast dit gezamenlijke doel hebben we ook nog een grote gezamenlijke droom: 100 Credo Huizen stichten. Ik zet daar graag mijn schouders onder!

In mijn periode bij Credo heb ik al verschillende momenten mee mogen maken die een plekje in mijn hart hebben. Denk aan vrijwilligersavonden, bbq-avonden, karaokenight of sushinight. Maar ook het voeren van goede gesprekken met de jongeren of met collega’s. En natuurlijk ook de jongeren die ons verlaten en waarmee het goed gaat. Het is ook al vaker voorgekomen dat ex-jongeren komen werken als vrijwilliger of een studie volgen om bij ons aan de slag te kunnen. Dat is toch geweldig! En dan hebben we het nog niet gehad over de stagiaires die ik tot bloei heb zien komen en de prachtige inzet van vele vrijwilligers en bedrijven die ons helpen. Kortom, aan mooie Credo momenten geen gebrek.

Er zijn daarnaast ook ontelbare hilarische momenten die ik heb mogen meemaken. Alle koosnaampjes die Patrick bedenkt, de jongeren die een soort practical-joke-contest houden met elkaar of met begeleiders, een oneindige stroom aan woordgrappen van Tim en de uitspraken die sommige jongeren doen of de streken die ze uithalen. Allemaal momenten waarom we met zijn allen in een deuk liggen.

Toch heb ik één favoriet verhaal. Het moment dat ik samen met Eric en Credo Huis Pelt naar de Vlaamse overheid ging om hun zaak te bepleiten. We waren helemaal daar naartoe gereisd om hen te steunen. Het was fantastisch om te zien hoe de partners van dat Credo Huis vertelden waarom zij voorstander waren van die voorziening in Pelt. Voor mij en Eric voelde het als een ongelooflijk moment waarvan we getuigen mochten zijn. Vanaf dat moment werd het namelijk definitief: het eerste Belgische Credo Huis zou geopend worden. Dit is mijn favoriete moment, omdat ik hen ook al die prachtige momenten met jongeren, collega’s en vrijwilligers gun. Op dat moment stond namelijk vast dat zij dit ook allemaal mochten gaan ervaren en daar kan werkelijk niks tegenop!