Wij zijn Credo
Mijn naam is Lisanne en ik ben 21 jaar oud. Toen ik 12 was begon ik flink te puberen, waardoor het thuis niet meer goed ging. Ik had veel ruzie met mijn ouders. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik op mijn 14e naar een internaat in België ben gegaan. Hier heb ik maar een jaar gezeten. Het leek beter te gaan, dus ik ben weer naar huis gegaan. Toch ging het thuis toen weer niet goed. Vanaf dat moment leefde ik eigenlijk overal en nergens. Soms was ik thuis, maar vaak ook niet. Meestal sliep ik bij vrienden. Toen ik erachter kwam dat dit geen zin had was ik 16 jaar. Ik ben toen samen met mijn ouders naar de Gemeente Sittard gegaan met de vraag of ze me konden helpen. Dat konden ze niet. Het enige waar ik terecht kon, was het Leger des Heils, maar daarvoor moest ik dan wel €5 per nacht betalen. Op dat moment dacht ik dat mijn ouders mij hadden uitgeschreven op hun adres. (Later kwam ik erachter dat ze dit niet hadden gedaan aangezien ik hier zelf mee moest instemmen.) Hierdoor kon ik op dat moment dus ook niet werken, waardoor ik die €5 niet kon betalen. Op een uitkering of studiefinanciering had ik op dat moment ook geen recht. Ze zeiden dat ik dan maar eerst eens moest zorgen dat ik een diagnose op papier had, dan zouden ze verder kijken voor me. Aangezien er lange wachtlijsten waren in het ziekenhuis in Sittard, ging hier weer een hele tijd overheen. Dit was voor mij een moeilijke periode. Ik werd steeds door verschillende instanties van het kastje naar de muur gestuurd. In de tussentijd bleef ik constant maar bankhoppen.
Toen ik 18 werd heb ik een baan gevonden in Maastricht, dit was voor mij de enige optie omdat ik op dat moment verbleef in Bree, België. Toen ik mijn ouders vertelde dat ik een baan had gevonden, wilden ze me graag helpen met het vinden van een woonruimte. Vanaf toen heb ik een kamer gehuurd in Maastricht waarvan mijn ouders de helft van de huur betaalden. Helaas is dit fout gelopen doordat ik een vriend had die drugs gebruikte en mij mishandelde. Toen ben ik naar Gemeente Maastricht gegaan met de vraag of zij me misschien konden helpen, maar ook zij verwezen me door naar het Leger des Heils. Via via heb ik uiteindelijk gehoord van een crisisopvang. Daar ben ik heen gegaan om te vragen of ze plek voor mij hadden. Na 2 maanden bij een vriend gewoond te hebben, was er dan eindelijk een kamer vrij voor mij. Ik heb toen 2 maanden op de crisisopvang gewoond. Hierna heeft de gemeente in een voordeurgesprek besloten dat Credo de beste plek voor mij was. Uiteindelijk heb ik hier 2 jaar gewoond.
In eerste instantie was ik helemaal niet blij dat ik hier terecht kwam. Ik mocht namelijk niet zelf bepalen waar ik naartoe ging. Dat bepaalt de gemeente. Na een tijdje ben ik toen bij de Burger King gaan werken. Daar werk ik nu 2 jaar en dat is voor mij echt een overwinning. Sindsdien gaat het een stuk beter met me. Door te werken, krijg je structuur en dat werkte voor mij heel goed. Achteraf ben ik ook heel blij dat ik hier terecht ben gekomen. In het begin werkte ik nooit mee en hield ik me niet aan de regels, maar ik merkte al snel dat dat geen zin had. Ik wilde zo snel mogelijk weg hier, dus me gedragen was de enige optie.
Credo heeft me geholpen om van mijn schulden af te komen. Dat was namelijk mijn grootste zorg. Toen dat allemaal onder controle was, ben ik aan school begonnen. Ik volg nu de opleiding ‘persoonlijk begeleider specifieke doelgroepen’. Mijn droom is om uiteindelijk jongeren zoals ikzelf te begeleiden. Ik vind het zo mooi om te zien hoe er binnen Credo wordt omgegaan met de jongeren. Er is heel veel begrip en respect voor de situatie.
Recentelijk maakte L1 een indrukwekkende reportage over Lisanne. Hoe je dak- en thuisloos wordt, hoe je overleeft en….hoe je overwint! Wat een open, kwetsbare en krachtige topper! Trots op haar! En trots dat wij als Credo Huis aan Lisannes nieuwe toekomst mochten bijdragen. Bekijk hier boven de volledige nieuwsuitzending! (Bron: L1)